Suverenim rješavanjem funkcionalnih, možemo reći “primarnih” zadataka, uz minimalno korištenje arhitektonske dramaturgije, čijim viškom arhitekti najčešće naškode sebi, ostvarena je prava javna pozornica kakvom mediteranski trg mora biti. Scena je ostavljena građanima koji svaki dan, uz već uspostavljene rituale, igraju predstavu življenja jasno pokazujući da su zavoljeli scenografiju koju više ne žele mijenjati.