Projekt off kazališta «59 E 59» u New Yorku, u strogom centru Manhattana, iznimno je ostvarenje hrvatske arhitekture. Iako se radi o nevelikom zdanju koje se interpolira između dva nebodera, svrhovitom interpretacijom autor se uspijeva izboriti za svoj djelić javnog prostora.Na urbanom nivou imponira smještaj stubišta kojim je postignuto pulsiranje kuće prema ulici i minimalna gesta kojom je označen ulaz. Izražajna ekonomičnost ogleda se i u programskoj strukturi – tri scenska prostora spretnom su volumetrijskom manipulacijom presjeka organizirani u najmanjem mogućem korpusu. Štoviše, cijela procedura projektiranja se odvija u dva okomita presjeka – uzdužnom koji sistematizira dvorane i poprečnom koji definira cirkulaciju i tvori ulazno pročelje. Tu pristupnu frontu možemo očitati i kao svojevrsni ostakljeni presjek. U konstrukterskom smislu arhitekt Modrčin, podržan od Arupovog statičara Guya Nordensona, uspješno rješava integraciju postojećih i novih elemenata. Tehnologija je riješena razlučivanjem i napramapostavljanjem dviju osnovnih razina – visokoinstaliranih kazališnih bokseva i niskoestetiziranih prostora kretanja – svojevrsne arhitektonske promenade. I u izvedbi je prisutan suženi vokabular, primjeren veličini kuće, sa samo dva upotrebljena materijala – staklom i čelikom, u suzdržanoj, ali osebujnoj («sinkopiranoj») interpretaciji zida-savjese.I naposlijetku, zavidna orkestracija svih navedenih aspekata je u funkciji jasne konceptualne poruke – protiv monumentalizacije kazališnog, ka infrastrukturnoj «objektivnosti». Odmak od autorske narcisoidnosti, prema kontroliranoj anonimnosti.